Moje małe wielkie szczęścia

Pusia

Zawsze chciałam mieć psa. To znaczy, zawsze jak byłam dzieckiem. Niestety nikt w domu nie podzielał mojego chciejstwa. Aż przyszła chwila i do mojego domu przyszła sunia Pusia. Dziś jest to stateczna starsza pani, która czasem zapomina, że ma tyle lat ile ma :)
Pomimo trzech zabiegów operacyjnych jakie przeszła, jest sprawna i jak na swoje lata "dobrze się trzyma" :)

Toluś

Nigdy nie lubiłam specjalnie kotów. Nie, żeby mi przeszkadzały, nie. Były sobie gdzieś obok, czasem pogłaskałam, ale mieć kota ? Nieee. Przecież kot, to tylko leży i mruczy patrząc na wszystko i wszystkich z górnych poziomów swojego ego.
Co innego pies.
Więc jak to się stało, że zawładnęły moim sercem zupełnie !?
Bo znalazł nas Toluś. Mała bura istotka, zarobaczona, chuda, podrzucona do naszego ogrodu.

Nie mieliśmy serca zostawić samego. No i zaczęło się. Miłość do kota.
Był najwspanialszym kotem świata. Chodził ze mną na spacery przy nodze, na grzyby do lasu, mówił prawie ludzkim głosem, był pacyfistą, wspaniałym łowcą wszystkiego co pełza, biega, lata. Uwielbiał chodzić po starych dębach okalających naszą działkę.

Kot nad koty. Rozmawiał z człowiekiem patrząc prosto w oczy. Wtulał się w człowiecze ręce pełen ufności i mruczenia. Potrafił przekonać do siebie nawet Pusię jedynaczkę.

Toluś odszedł od nas 27 sierpnia 2011 roku. Czy można rozpaczać za kotem? Wcześniej wiedziałam, że tak. A wtedy dowiedziałam się jak bardzo tak.

Nie żegnam Cię mój kochany koteczku. Byłeś i będziesz zawsze w moim sercu.
Moje bure szczęście.


Panie Boże, nie jestem aniołem
dziś niewielu jest takich na świecie,
może ci, co na ziemskim padole
pokochali zwierzęta i dzieci.
Panie Boże, powiedziałeś "proście",
rzekłeś "proście, a będzie wam dane"
wiesz, że wczoraj po Tęczowym Moście
poszedł do Ciebie mój kot ukochany?
Panie Boże, poznasz go z łatwością,
miał sierść jedwabistą, cztery łapki, ogon,
proszę o Panie, zawołaj go głośno,
bo miał w zwyczaju nie słuchać nikogo.
Panie Boże, nie proszę dla siebie,
znajdź mu jakąś osobę przyjazną,
by głodny i smutny tam nie był, i żeby
mógł sobie przy kimś spokojnie zasnąć.
Panie Boże, a gdy tak się stanie,
że i mnie zabrać stąd będzie trzeba
pozwól, by wyszedł mi na spotkanie,
kiedy będę wędrować do nieba

autor:Marta "Majorka"Chociłowska-Juszczyk

 

**************************************************************************************


8 października 2011 roku daliśmy dom dwóm kotkom z Fundacji AFN. Może własnie Toluś po to zjawił się w naszym życiu, żebyśmy pokochali koty? Może to był jego cel? Jedno jest pewne, gdyby nie Tolcio, nigdy nie mielibyśmy kota.

Każdy z nich jest inny, każdy jest kochany :)

Julian, burasek patrzący człowiekowi w oczy, reagujący na swoje imię. Spokojny, zrównoważony kot. Mało miauczy, lubi pieszczoty, ale bez zamykania go w objęciach. Traktuje Batmana jak młodszego brata, strofując gdy ten jest za bardzo natrętny.

Julian

Julian

Batman. Czarna perła :) Kotecek z ADHD, w równie wielkim stopniu potrzebujący ruchu co tulenia na rękach. Do domu wchodzi przez... okno dachowe. Nie ma czasu na czekanie, aż ktoś wpuści go drzwiami. Po pergoli wyskakuje na dach i skrobie łapkami po szybie. Miauczy za siebie i za Julcia. Pieszczoch wtulający się całym sobą w człowieka.

Batman

Batman

Od maja 2013, mamy kolejne szczęście. Tym razem bursztynową koteczkę znad morza, podrzuconą do stadniny koni przy hotelu Erania.
Nasza Eranka, gosposia pilnująca domu, bardzo człowiecza i bardzo domowa :)

Od 30 maja 2014 mamy Tolę, pisałam o niej w głównej zakładce. Dziś 30 czerwca Tolunia miala sterylkę. Dzielna dziewczynka, znosi wszystko ze spokojem.